Hier de bijdrage van Marône Welbergen – na een aantal maanden afwezigheid weer terug in de gemeenteraad – over het messenverbod:
Dank aan de insprekers voor hun bijdrage.
Mevrouw Waarhuijs (inspreker – red.) gaf aan: Ik vind het belangrijk; vindt u het ook belangrijk? Wat is dan uw antwoord over dit onderwerp op de agenda?
Jazeker vinden wij het belangrijk.
Ik kan daar nog aan toevoegen dat wij zelfs opgelucht zijn, dat wij het er vanavond over hebben.
Want de berichten van incidenten van overlast en vechtpartijen of erger vliegen je om de oren.
En GroenLinks maakt zich zorgen.
Ik kan daar ook zelf verhalen uit de praktijk aan toevoegen, want ik woon aan het Leeghwaterpark en aan een plaats waar jongeren veel hangen; ik heb er zo nóg vijf.
Allereerst het messenverbod zelf.
Dat is voor GroenLinks een onderdeel van een breder plan van aanpak dat er moet komen om dit probleem te gaan aanpakken.
We begrijpen dat het vooral als een signaal moet gaan fungeren.
Het voelt voor ons een beetje als “achteraf handhaven”.
Je kan geen steekincidenten ermee voorkomen; je kan wel zorgen dat er gehandhaafd wordt, en hopelijk schrikt het een beetje af.
De Stadspartij heeft al het punt aangegeven van het beroepsmatig dragen van messen.
Wij gaan ervan uit dat bij het handhaven de redelijkheid in acht wordt genomen, en niet bijvoorbeeld een stanleymesje of zo.
Het gaat natuurlijk wel om een groter probleem.
Zoals ik al zei, moet het breder opgepakt worden.
Vanuit mijn leefomgeving zie ik dat frustratie bij buurtbewoners zich opbouwt, bij ouders zich opbouwt.
Het gaat binnenkort een keer escaleren.
Daar maken wij ons ontzettend zorgen over.
Ik zie meerdere incidenten gebeuren waarbij buurtbewoners de politie niet eens meer willen bellen.
Ze gaan het zelf wel doen.
De kinderen durven niet meer buiten te spelen.
Er worden mensen in elkaar geslagen.
Het gevoel van onveiligheid is hoog.
Communicatie is daarbij van heel groot belang.
En wij stellen voor om bewonersavonden te organiseren, om daarbij niet alleen informatie te delen over wat er nu gebeurt – wat het lijkt voor inwoners alsof er niet veel gebeurt – maar ook vooral om informatie op te halen.
Wát gebeurt er? Wáár komt het vandaan? Waar komt dat gevoel van onveiligheid vandaan?
Zoals dhr. Verhoogt al in zijn inspraakbijdrage zei: Het betreft de buurtbewoners.
Daar zijn wij het volledig mee eens.
Daar moet dus een Plan van Aanpak voor komen. Wat gebeurt er al? Waar kunnen mensen zich melden?
Daarbij moeten de scholen betrokken worden.
En wat kan er nog meer gedaan worden?
Hulpverlening voor ouders van jongeren die overlast veroorzaken is daarbij voor ons ook een onderdeel.
Wij hebben het idee dat niet alle ouders weten waar ze terecht kunnen, waar ze kunnen aankloppen als ze merken dat hun kind dingen doet die ze niet zouden moeten doen.
Dit heeft voor ons grote prioriteit. Dit kan niet wachten tot na het reces.
Er moeten snel stappen worden genomen.
Kinderen moeten in de zomervakantie ook gewoon buiten kunnen spelen.
